Από: Γιώργος Γκόντζος(ggontzos@yahοo.gr)—Τις στιγμές της επίθεσης από άγνωστα άτομα , στην ομάδα των ατόμων που, όπως τακτικά συμβαίνει,έπαιζαν το παιχνίδι “Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο” ,σε χώρο του ΑΠΘ , την αγανάκτηση για την βία που ασκήθηκε(“Μας κράτησαν ομήρους μέσα στο Πανεπιστήμιο”), και την ανάγκη καταδίκης αυτών των φαινομένων ,ανέδειξε ένα από τα άτομα που υπέστησαν την επίθεση , ο Αστέριος Κεχαγιάς , σε συνέντευξή του(Ηχητικό ΕΔΩ) στην εκπομπή “ό,τι πεις εσύ” (Γιώργος Γκόντζος),στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων.
Απαντώντας σε σχετική ερώτηση τόνισε ότι το παιχνίδι δεν είναι πολιτικό, οι “κακοί” του παιχνιδιού δεν είναι πρόσφυγες, ή μετανάστες ,υπογράμμισε πως τα μέλη της ομάδας έχουν διαφορετικές πολιτικές τοποθετήσεις , ακόμα και διαφορετικές απόψεις ,για θέματα που αφορούν το Πανεπιστήμιο,όπως για παράδειγμα το θέμα της “Πανεπιστημιακής Αστυνομίας”.
(ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ από το παιχνίδι “”Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο”
Με την άδειά του δημοσιεύουμε επίσης την ανάρτησή του στον προσωπικό του λογαριασμό η οποία είναι η ακόλουθη:
{..}Ως ένα από τα άτομα που δέχτηκαν βία στο Α.Π.Θ. την προηγούμενη Παρασκευή, θα ήθελα να καταθέσω την προσωπική μου εκτίμηση για τα γεγονότα και ορισμένες σκέψεις που έκανα τις τελευταίες μέρες. Το περιστατικό λίγο πολύ είναι γνωστό σε όλους γιατί διακινήθηκε σε πολλά διαφορετικά μέσα ενημέρωσης και συνεχίζει να διαδίδεται. Όπως συμβαίνει σχεδόν κάθε Τρίτη και Παρασκευή από το 2015 και εξής, την προηγούμενη Παρασκευή, 26 Νοεμβρίου 2021, μαζευτήκαμε στο Πανεπιστήμιο μαζί με φίλους για να παίξουμε το παιχνίδι «πέφτει η νύχτα στο παλέρμο», ένα πολύ δημοφιλές σε νέα άτομα παιχνίδι που παίζεται με κάρτες. Όταν ο καιρός είναι καλός παίζουμε σε εξωτερικό χώρο του Πανεπιστημίου ενώ κατά τη διάρκεια του χειμώνα παίζουμε εντός. Από το 2015 και εξής συναντιόμαστε στο Φυσικομαθηματικό του Α.Π.Θ.
Κατά τη διάρκεια, λοιπόν, μιας τέτοιας συνάντησης εμφανίστηκαν ξαφνικά καμιά 30αριά άτομα και άρχισαν να μας απειλούν και να μας χτυπούν με πολύ βάναυσο τρόπο. Δεν θα μπω ξανά σε λεπτομέρειες για το τι ακριβώς συνέβη εκείνο το βράδυ, διότι υπάρχουν ειδικά δημοσιεύματα (π.χ. στην Athens Voice), τα οποία εμπεριέχουν όλες τις λεπτομέρειες. Προτιμώ να εστιάσω σε ορισμένα σημεία που είτε δεν συζητήθηκαν πολύ είτε δεν διευκρινίστηκαν αρκετά, διότι κι εμείς οι ίδιοι δεν τα γνωρίζαμε με λεπτομέρεια.
Ένα απ’ αυτά είναι το κίνητρο των όσων συνέβησαν. Γιατί μας χτύπησαν; Γιατί ήρθαν σε μας; Αυτό το ερώτημα μας ταλαιπώρησε αρκετά, διότι κυριολεκτικά δεν είχαμε ιδέα. Όταν εμφανίστηκαν οι εν λόγω τραμπούκοι μας ρωτούσαν επανειλημμένως σχετικά με έναν πυροσβεστήρα. Την προηγούμενη Τρίτη κάποιος έκανε κάτι με έναν πυροσβεστήρα στο στέκι αναρχικών και οι τραμπούκοι θεωρούσαν βέβαιο ότι το κάναμε εμείς ή κάποιος απ’ την παρέα μας. Δεν είχαν προφανώς την παραμικρή απόδειξη αλλά εφόσον το πίστευαν μέσα τους, αυτό αρκούσε για να χτυπήσουν κόσμο. Την προηγούμενη Τρίτη ήμασταν όντως στο Φυσικομαθηματικό για παλέρμο αλλά δεν αντιληφθήκαμε κανένα περιστατικό με πυροσβεστήρα. Την ίδια χρονική περίοδο υπήρχε λίγο πιο δίπλα μια θεατρική ομάδα του Φυσικομαθηματικού και κατόπιν ρωτήσαμε κι εκείνους αν αντιλήφθηκαν κάποιο συμβάν με πυροσβεστήρα την Τρίτη αλλά δεν γνώριζαν ούτε αυτοί. Υποθέσαμε λοιπόν ότι ο πυροσβεστήρας ήταν ένα ψέμα που έφτιαξαν οι τραμπούκοι και το χρησιμοποίησαν ως αφορμή για τη βία τους. Οπότε ψάξαμε να βρούμε κάποιον άλλον λόγο.
Η ομάδα μας δεν είναι πολιτική, οπότε σίγουρα αποκλείσαμε το να ήρθαν για πολιτικούς λόγους. Μου πέρασε, ωστόσο, απ’ το μυαλό, ότι ίσως να ήρθαν μιλημένα από τα ΕΑΑΚ, επειδή έχω υποβάλει μήνυση εναντίον ορισμένων μελών τους για συκοφαντική δυσφήμιση και είμαι άτομο που έχει εκφράσει ανοικτά τη θέση του υπέρ της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Παρ’ όλ’ αυτά, οι θύτες δεν φάνηκε να με γνωρίζουν ή να με έχουν τόσο στο στόχαστρο. Στόχευαν περισσότερο τους διαχειριστές της ομάδας, οι οποίοι δεν ασχολούνται καν με πολιτική και δεν έχουν πάρει ανοικτή θέση για κανένα απ’ αυτά τα ζητήματα. Το ερώτημα παρέμενε: γιατί ήρθαν σε μας; Τα πράγματα μπήκαν λίγο περισσότερο σε τάξη όταν επικοινώνησε μαζί μου η Κοσμήτορας του Φυσικομαθηματικού και σε σχετική μου ερώτηση, επιβεβαίωσε ότι όντως υπήρξε περιστατικό με πυροσβεστήρα. Οπότε γρήγορα αντιληφθήκαμε ότι τελικά πρέπει να ήταν ζήτημα αυτοδικίας. Κάποιος έκανε κάτι εναντίον αναρχικών ομάδων και αφού προφανώς δεν θα πάνε στην αστυνομία, αποφάσισαν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους και να «τιμωρήσουν» τους δράστες.
Ποιοι είναι οι δράστες; Ούτε εμείς ούτε εκείνοι γνωρίζουν. Αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να έρθουν και να χτυπήσουν στο ψαχνό άλλους φοιτητές σκεπτόμενοι ότι «αφού αυτοί που έπαιζαν παλέρμο ήταν στη Σχολή τότε, άρα αυτοί το έκαναν». Μια λογική νηπιαγωγείου. Ακόμη κι έτσι, το γεγονός ότι δεν δίστασαν καθόλου να προχωρήσουν σε τόσο οργανωμένες κινήσεις και να πάρουν τόσα μέτρα προφύλαξης για να έρθουν να χτυπήσουν φοιτητές και φοιτήτριες, δείχνει το πόσο πάτο έχουν πιάσει τα συγκεκριμένα άτομα. Απ’ όσα πληροφορηθήκαμε κι αν δεν αγνοούμε κάτι σημαντικό, μάλλον έτσι πρέπει να φανταστούμε την υπόθεση.
Ένα ακόμη ερώτημα που θίχτηκε είναι το γιατί δεν καλέσαμε την αστυνομία ή τους φύλακες του Α.Π.Θ. Η απάντηση είναι ότι δεν μπορούσαμε. Ήρθαν ξαφνικά 30 άτομα και παρακολουθούσαν όλες μας τις κινήσεις. Μας φαντάζεστε να βγάζουμε κινητό μπροστά τους ή να κάνουμε ότι βγάζουμε κινητό για να στείλουμε μήνυμα ή να καλέσουμε την αστυνομία; Θα μας είχαν κάνει πολύ χειρότερα. Παρ’ όλ’ αυτά, ένας απ’ την παρέα μας, κατάφερε να στείλει μήνυμα στην κοπέλα του να ειδοποιήσει την αστυνομία. Η κοπέλα του την ειδοποίησε και από φόβο τους είπε να έρθουν με πολιτικά για να μη γίνουν στόχος και μας κάνουν χειρότερα εμάς που ήμασταν ακόμη μέσα.
Εν τέλει η αστυνομία ήρθε αλλά όταν μας είχαν αφήσει ήδη να φύγουμε. Οι τραμπούκοι μας έδιωξαν απ’ την Σχολή και μας συνόδευσαν μέχρι την έξοδο του Πανεπιστημίου, βάζοντας άτομα να προσέχουν τι θα κάνουμε. Για να μπορέσουμε, λοιπόν, να ειδοποιήσουμε τους φύλακες, θα έπρεπε να ξαναμπούμε μέσα στο Πανεπιστήμιο για να πάμε στο κτίριο διοίκησης όπου βρίσκονταν. Φαντάζεστε τι θα γινόταν αν επιχειρούσαμε κάτι τέτοιο, έχοντας τους τραμπούκους να μας παρακολουθούν; Προτιμήσαμε να μην ξαναμπούμε στο πανεπιστήμιο. Δεν είχαμε και κάποιο τηλέφωνο για να ενημερώσουμε τον Πρύτανη και επειδή ήδη κόντευε 12 το βράδυ και είχαμε φάει αρκετό ξύλο, το πρώτο που μας ήρθε στο μυαλό ήταν να στείλουμε σε γνωστούς μας στο facebook, Καθηγητές, ώστε να μας πουν τι να κάνουμε και πώς να κινηθούμε και να ζητήσουμε το τηλέφωνο του Πρύτανη. Έτσι κι έγινε και ενημερώσαμε τον Πρύτανη το πρωί της επόμενης ημέρας, διότι ήμασταν κυριολεκτικά «πτώματα» για να ασχοληθούμε το ίδιο βράδυ. Και το ότι καταφέραμε μέσα σε εκείνον τον χαμό να στείλουμε μήνυμα στην αστυνομία, ήταν άθλος, και τα άτομα που την κάλεσαν, επειδή δεν ήταν εντός να δουν τι έγινε ακριβώς, δεν ήξεραν τι ακριβώς να πουν στους αστυνομικούς και έγιναν ορισμένες παρεξηγήσεις μέχρι να βγούμε έξω εμείς και να ενημερώσουμε την αστυνομία.
Άλλο ένα ζήτημα που με λύπη μου είδα να εγείρεται από ορισμένα άτομα, μεταξύ αυτών και Καθηγητές, ήταν διάφορες προσπάθειές τους να δικαιολογήσουν τους θύτες. Κάποιοι ενώ καταδίκαζαν δήθεν το περιστατικό πρόσθεταν ότι «μήπως κι αυτοί προκαλούσαν όμως με τις απόψεις τους;». Είναι ακριβώς η ίδια λογική όταν βιάζουν μια κοπέλα και πετάγονται διάφοροι να πουν ότι προκαλούσε με το ντύσιμό της. Τι πάει να πει, προκαλούσαν με τις απόψεις τους;
Δηλαδή αν διαφωνεί κάποιος με τις απόψεις που εκφράζω είναι πιο δικαιολογημένη η βία του εναντίον μου; Κάποιοι άλλοι το έκαναν πολύ πιο προσωπικό αναφερόμενοι σε μένα και σε αρθρογραφία που είχα σε διάφορα site όπου ήμουν υπέρ της πανεπιστημιακής αστυνομίας και την οποία χρησιμοποιούσαν ως επιχείρημα για να πουν ότι η ομάδα μας ήταν πολιτική. Η ομάδα μας, η ομάδα του παλέρμο, δεν είναι πολιτική ομάδα. Είναι ομάδα ψυχαγωγίας. Μαζευόμαστε και παίζουμε Παλέρμο. Δεν συζητάμε για πολιτική, δεν κολλάμε αφίσες, δεν μοιράζουμε φυλλάδια, δεν μας ενδιαφέρει το τι πιστεύει ο καθένας πολιτικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι ως επιμέρους άτομα δεν έχουμε πολιτικές πεποιθήσεις. Έχουμε και εγώ έχω δηλώσει ανοιχτά τις δικές μου πολιτικές απόψεις και είναι προφανές ότι μετά από ένα τέτοιο περιστατικό είμαι πολύ πιο υπέρ της ύπαρξης αστυνομίας στα πανεπιστήμια. Κάποιος πρέπει να μας προστατέψει. Αυτό όμως δεν κάνει την ομάδα πολιτική ή φιλελεύθερη. Μέσα στην ομάδα μας υπάρχουν άτομα πολλών διαφορετικών πολιτικών ιδεολογιών, κάποιοι υπέρ και κάποια κατά της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Πέρα απ’ αυτό, ο χαρακτήρας μιας ομάδας δεν εξαρτάται από ένα επιμέρους άτομο. Δεν είμαι καν διαχειριστής της ομάδας. Ήμουν στο παρελθόν αλλά μετά έφυγα στο εξωτερικό για κάποια χρόνια και ανέλαβαν άλλοι. Τα άτομα που είναι τώρα διαχειριστές δεν ασχολούνται με πολιτική. Εξ όσων γνωρίζω δεν υπάρχει κανένας απ’ όσους έρχονται να παίξουμε, ο οποίος να είναι ενταγμένος σε κάποια παράταξη. Ούτε εγώ υπήρξα ποτέ μέλος. Θα περίμενε κανείς από Καθηγητές Πανεπιστημίου να κάνουν αυτές τις τόσο απλές διακρίσεις πριν τολμήσουν να δώσουν συνέχεια στην περαιτέρω στοχοποίηση ατόμων που υπέστησαν βία, φέρνοντας στο προσκήνιο, τάχα ως δικαιολογία, τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Ο καθένας μπορεί να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του και καμία βία εναντίον του δεν είναι δικαιολογημένη. Θα έπρεπε πραγματικά να ντρέπονται όσοι Καθηγητές μπροστά σε ένα τέτοιο περιστατικό βίας εναντίον φοιτητών, αντί να καταδικάσουν τη βία, προσπαθούν να την δικαιολογήσουν, να κάνουν πως κοιτάζουν αλλού ή και να την κουκουλώσουν. Δεν κουκουλώνεται γιατί δεν θα το αφήσουμε εμείς να κουκουλωθεί. Απαιτούμε δικαιοσύνη.
Το τελευταίο ερώτημα που εγείρεται είναι το τι θα γίνει από εδώ και στο εξής. Όταν οι παραπάνω τραμπούκοι μας έδιωξαν, μας απείλησαν να μην ξαναπατήσουμε στον χώρο του Πανεπιστημίου αλλιώς θα μας σκοτώσουν. Έχουν το δικαίωμα να απαγορεύουν σε φοιτητές και απόφοιτους του Πανεπιστημίου να μην πηγαίνουν στον χώρο του Πανεπιστημίου; Προφανώς όχι. Μπορούμε να πάμε όμως ξανά να παίξουμε Παλέρμο; Ακόμη κι αν μας δώσει άδεια η Κοσμητεία, δεν μπορούμε. Αφενός, διότι υπάρχει η πιθανότητα να μας κάνουν χειρότερα την επόμενη φορά.
Μέχρι να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά το ζήτημα της ενδοπανεπιστημιακής βίας, δεν μπορεί να εγγυηθεί κανείς την ασφάλειά μας. Αφετέρου, διότι ακόμη κι αν κάποιοι θαρραλέοι από μας αποφασίσουμε να πάμε να παίξουμε μη δίνοντας το δικαίωμα στους τραμπούκους να αποφασίζουν ποιος θα μπαίνει στο πανεπιστήμιο και ποιος όχι, υπάρχουν άτομα που φοβήθηκαν πολύ και είναι δικαιολογημένος ο φόβος τους. Αυτά τα άτομα δεν νιώθουν καμία θέληση να έρθουν να παίξουν ξανά μαζί μας, διότι πολύ απλά αυτό που μέχρι πρότινος τους χάριζε ψυχαγωγία, πλέον τους φοβίζει. Η ζημιά που μας έκαναν αυτοί οι τραμπούκοι είναι πολύ μεγαλύτερη διότι όχι μόνο χτυπηθήκαμε χωρίς λόγο για κάτι που δεν κάναμε αλλά ακόμη και τώρα που γνωρίζουμε καλύτερα το τι συνέβη, ο φόβος έχει παραμείνει. Προκάλεσαν φόβο σε αρκετούς φοιτητές και φοιτήτριες.
Εφόσον καταθέτω τις προσωπικές μου απόψεις, θέλω να κλείσω με ένα πιο πολιτικό σχόλιο. Δυστυχώς, ένα μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι ότι έχει εγκατασταθεί στα μυαλά αρκετού κόσμου ότι η αστυνομία είναι κάτι σαν εχθρός και ότι η, αρκετές φορές, απρόκλητη βία στην οποία καταφεύγουν ορισμένα μέλη της, αποτελεί το βασικό πρόβλημα βίας στη χώρα. Δεν ισχύει. Ευτυχώς δεν είμαστε Η.Π.Α. και παρότι έχουμε αρκετά περιστατικά αδικαιολόγητης αστυνομικής βίας, δεν έχουμε τα επίπεδα ρατσιστικής βίας που υπάρχουν στις Η.Π.Α.
Είμαστε, δυστυχώς, μια κοινωνία στην οποία συμβιώνουν πολλές διαφορετικές μορφές βίας. Και κυρίως, όσον αφορά τα Πανεπιστήμια, η αστυνομική βία είναι σχεδόν ανύπαρκτη γιατί και η ίδια η αστυνομία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η βία εντός των πανεπιστημίων έχει συγκεκριμένους θύτες, προερχόμενους απ’ τους αναρχικούς και ακροαριστερούς χώρους. Το περιστατικό που συνέβη την Παρασκευή είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Πιο απτό δεν γίνεται. Παρ’ όλ’ αυτά, αμέσως μόλις τελείωσε το συγκεκριμένο περιστατικό, ήρθαμε σε επαφή με άτομα που μας είπαν ότι «πολύ κακό αυτό που έγινε αλλά δεν πρέπει να μπει η αστυνομία στα πανεπιστήμια». Μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε το περιεχόμενο αυτής της φράσης;
Ήρθαν 30 άτομα τη στιγμή που παίζαμε ένα παιχνίδι, είχαν τα ονόματά μας σε λίστα, μας χτύπησαν, απείλησαν τις ζωές μας, έψαξαν τα κινητά μας και η απάντηση σε αυτό ποια είναι; Ότι δεν πρέπει να μπει αστυνομία στα πανεπιστήμια; Η αστυνομία μας έδειρε μέσα στα πανεπιστήμια ή άτομα του αναρχικού χώρου; Υπάρχει μια απίστευτη εμμονή νέων ατόμων εναντίον της αστυνομίας, σχεδόν εν είδει μόδας. Σε χτυπούν και αντί να σκεφτείς πώς να προστατευτείς, σε νοιάζει πρωτίστως μην μπει αστυνομία στα πανεπιστήμια. Πρόκειται για παράνοια. Με έναν υποθετικό λόγο του μη πραγματικού (ότι η αστυνομία ΜΠΟΡΕΙ να προβεί σε απρόκλητη βία αν εγκατασταθεί στα Πανεπιστήμια), επισκιάζουμε έναν πραγματικό και καθόλου υποθετικό λόγο (ότι 30 άτομα που δεν ήταν της αστυνομίας ήρθαν και μας έδειραν χωρίς λόγο). Την ίδια στιγμή, τα άτομα που υποστηρίζουν τόσο πολύ τις αριστερές και αναρχικές οργανώσεις, επειδή τις θεωρούν πιο ανθρωπιστικές, ακόμη κι αν καταδικάζουν το περιστατικό που συνέβη (ποιος λογικός νους δεν θα το καταδίκαζε;), διστάζουν να κάνουν αναδημοσίευση την καταγγελία ή να μιλήσουν ανοικτά υπέρ της. Γιατί; Αφού είστε τόσο σίγουροι ότι η πλευρά που υποστηρίζετε είναι ανθρωπιστική, και να πείτε μια αντίθετη γνώμη, δεν θα γίνει κάτι. Θα τη δεχτούν δημοκρατικά και θα είστε πάλι φιλαράκια. Έτσι δεν είναι; Όχι, δεν είναι έτσι. Δεν αναδημοσιεύετε την είδηση γιατί ξέρετε ότι έχετε στους φίλους σας άτομα που ανήκουν σε τέτοιους χώρους και αν γράψετε κάτι εναντίον τους, μπορεί να στοχοποιηθείτε ή να σας κάνουν χειρότερα. Και μόνο το ότι φοβάστε να ανεβάσετε κάτι που να μην ευνοεί π.χ. αναρχικές ομάδες, δείχνει το πόσο ανθρωπιστικές τις θεωρείτε.
Γενικότερα, υπάρχει μια εμφανής ασυμμετρία ανάμεσα στο πώς αντιμετωπίζουμε ένα περιστατικό αστυνομικής βίας και στο πώς αντιμετωπίζουμε ένα περιστατικό βίας από τα αριστερά/αναρχικά πεδία. Στην πρώτη περίπτωση καταφεύγουμε στη γενίκευση: κάποιοι αστυνομικοί χτύπησαν κάποιον άρα όλοι οι αστυνομικοί είναι φασίστες και υπάρχει μεγάλο ζήτημα αστυνομικής βίας. Στη δεύτερη περίπτωση καταφεύγουμε στον περιορισμό. Αντί να πούμε δηλαδή, όπως λέμε στην περίπτωση της αστυνομίας, ότι «κάποιοι αναρχικοί χτύπησαν κόσμο και άρα όλοι είναι φασίστες», λέμε: «κάποιοι αναρχικοί χτύπησαν κόσμο αλλά αυτή δεν είναι η πραγματική αναρχία, ήταν μεμονωμένη περίπτωση». Όσο δεν αντιλαμβανόμαστε στα σοβαρά αυτή την απόκλιση, δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ τίποτε. Ούτε η γενίκευση ούτε η εξειδίκευση είναι σοβαρό επιχείρημα. Κάθε υπόθεση πρέπει να αντιμετωπίζεται με κριτική σκέψη και ψυχραιμία. Κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει ποτέ.
